www.chatamedyka.fora.pl

Jannie

Imię: Jennie

Nazwisko: nieznane

Wygląd: Gdybyś spotkał ją w lesie, z początku wziąłbyś ją za nimfę. Średniego wzrostu kobieta o owalnej twarzy i dużych, piwnych oczach. Bardzo ciężko określić jej wiek, lecz masz przeczucie, że jest już fizycznie osobą dorosłą, dajesz jej dwadzieścia, dziewiętnaście lat. Delikatnie zarysowany nosek i świeże, malinowe usta złożone jak do pocałunku na chwilę przyciągają twoją uwagę. Po chwili, wędrujesz wzrokiem po jej giętkiej, szyi z wyraźnie zarysowanymi żyłami przez moment zachwycając się alabastrową cerą. Na małe, dziewczęce piersi opadają miedzianorude, proste włosy. Falują one delikatnie, a wraz z podmuchem wiatru poznajesz ich zapach. Zapach rumianku, nieco wymieszany z zapachem ziemi. Zdążyłeś jeszcze dostrzec jej nagie stopy i szarą, wypłowiałą sukienkę sięgającą kolana. Dziewczyna umknęła przed tobą nim zdążyłeś się zbliżyć i dostrzec jej wychudłe, kościste ciało.

Charakter: Jennie jest płochliwą, ale bardzo wrażliwą i pogodną osobą. Można ją uznać za dobrą i przyjacielską, niekoniecznie towarzyską. Mimo tak fatalnie wychudzonego ciała wygląda na szczęśliwą. Można ją też podejrzewać o pewną chorobę psychiczną, ponieważ twierdzi, że przez całe życie prowadzi ją Los. I nie byłoby nic w tym dziwnego, gdyby nie to, że dziewczyna często z nim rozmawia uważając go za osobę całkowicie fizyczną. Jedno o niej można z pewnością powiedzieć: skrywa w sobie wiele tajemnic, a historia jej życia jest pełna niedomówień, cieni i łez.

Broń: Nie, Jan nawet nie umie się bić na pięści. Nienawidzi przemocy. Woli być dotkliwe pobita niż sama miałaby bić. Nigdy nie miała w ręku sztyletu czy miecza. Chyba jedyną niebezpieczną bronią jest nóż kuchenny, którym kroiła marchewkę.

Historia: „Zamknij oczy, kochanie. Zamknij, je. To co teraz zrobię będzie bardzo bolało.”
Zapytana o historię opowie Ci ją. Nie widzi w niej czegoś co trzeba, by ukrywać. Wręcz przeciwnie, twierdzi, że mówienie o swoich błędach jest pewnym zadośćuczynieniem i przestrogą dla innych. Dziewczyna uważa, że pochodzi z wioski „Zimna Huta” położonej na morzem Północnym. Jej ojciec był garncarzem, matka zaś pracowała jako służąca w domu bogatego magnata. Dziewczyna była wynikiem ich szczęśliwego i pełnego miłości małżeństwa. Ogólnie do dziesiątego roku życia Jen wiodła spokojnie, harmonijne życie. Wszystko zaczęło się walić od śmierci matki. Ojciec przez wiele miesięcy po prostu siedział i patrzył w okno, w ogóle nie zwracając uwagi na głodne i przerażone dziecko. Potem zaczęły się okresy pijactwa i dzikiego szału. Wtedy Jennie miała dwanaście lat. Natomiast w trzynaste urodziny została zgwałcona. Kiedy zwlokła się obolała z barłogu, doczołgała do kąta i zalała się łzami, ojciec doznał dziwnej przemiany i rozbudzenia. Doprowadził córkę do porządku, samemu zalewając się łzami. Ogarnął dom, zaczął pracować. Dziewczyna wybaczyła ojcu, ponieważ jej miłość do niego i wyrozumiałość sprawiły, że nie czuła już żalu. On jednak, wyniszczony alkoholem i stresem oraz dręczony wyrzutami sumienia za to co zrobił swojej ukochanej córce przerosły go. Zmarł w wieku trzydziestu pięciu lat w wyniku staranowania przez powóz. Jennie nigdy nie dowiedziała się czy popełnił samobójstwo, czy też stało się to nie z jego winy. Po wielu łzach wylanych z tęsknoty i żalu opuściła Zimną Hutę, miała wtedy szesnaście lat. Wyruszyła w długą i trudną podróż, by odnaleźć swoją lepszą, piękniejszą przyszłość. W tym czasie zajmowała się badaniem roślin. Odkrywała ich właściwości i uwieczniała na pergaminach. W tym czasie wypiękniała. Nie była już wąską w biodrach, z piegami na nosie młódką. Stała się młodą, piękną kobietą o łagodnym i mądrym spojrzeniu, delikatnych ramionach i alabastrowej cerze. Mimo to, nadal pozostawała tą cichą, wrażliwą Jennie o nieśmiałym charakterze i dobrym sercu. Kiedy skończyła osiemnaście lat oszukano ją, zabrano wszystko i zgwałcono. Wspomnienie rodzinnej tragedii, wcześniejszego gwałtu i śmierci ojca sprawiło, że po raz pierwszy doznała załamania nerwowego. Była na dodatek sama jak palec. Po kilku miesiącach napadów płaczu, obojętności i skłonności masochistycznych wróciła do normy. Zaczęła poszukiwać w życiu szczęścia idąc za głosem swego serca. Głos ten nazwała Losem. Kiedy tak włóczyła się po traktach, szlakach i leśnych ścieżkach, bardzo wychudła i stała się jeszcze bardziej milcząca niż zwykle. Tak też, któregoś wiosennego dnia w poszukiwaniu wody trafiła do chaty medyków. Polubiła tamto miejsce oraz jego mieszkańców i dlatego tam została.

Semah

Nie będę się rozczulać bo jeszcze mnie z kręgu wywalą...
Biedaczysko z Ciebie...

Jannie

Nie czuję sie nieszczęśliwa. To we wszystkich podróżach i osobach znalazłam ukojenie. To czas otarł łzy z moich policzków, a pokora i miłość do ojca zniosła wszelkie urazy.
Biedni są Ci, którzy mają nienawiść w sercu i umyśle, którzy nie odnaleźli własnego szczęścia i Ci, którzy gdzieś na przestrzeni lat zatracili swoje "ja".